Homoseksualiści i dzieci

[Graalion]

Pedofilia jest zła, bo przez nią cierpią dzieci wychowywane w atmosferze nieakceptacji dla tego zjawiska. I na tej samej zasadzie można powiedzieć, że homoseksualizm jest zły, bo przez niego bulwersowani są ludzie wychowani w atmosferze nieakceptacji tego zjawiska.

Między cierpieniem a bulwersacją jest chyba jednak pewna różnica . Chyba oczywiste jest, że coś do czego dochodzi między dwojgiem dorosłych ludzi różni się nieco moralnie od czegoś pomiędzy dorosłym a dzieckiem.

Niech będzie ten światłowstręt. Sugerujesz może, iż nie należy tego leczyć, tylko pogrążyć się w ciemności nocy, żyjąc niczym nietoperz?

A teraz porównujesz homoseksualizm do choroby? Co następne, filatelistyka?

[{o}]

No dobrze - jaka jest różnica?

Jak dotąd nie spotkałem osoby, która potrafiłaby uzasadnić, że homoseksualizm nie jest chorobą.

[luki]

Pozwólcie, że wtrące do dyskusji swoje argumenty oczywiście na przeciw (jak by mogłobyć inaczej).

Po pierwsze homoseksualizm jest po prostu niezgodny z samą matką naturą - rozmażać się (a taka jest pierwotna funkcja seksu) mogą tylko ludzie różnych płci. Gdyby wszyscy byli homo, ludzkość by wymarła. Ponadto, skoro wg. Darwina (z którym w sumie się nie zgadzam) jesteśmy częścią przyrody i składamy się z tego samego co wszystkie stworzonka, to czemu do licha u zwięrząt nie ma osobników homo? Kto się tu myli? Darwin? Czy może my sami?

Jednakże, skoro już "doprowadziliśmy się" do takiego "stanu" nie ma co walczyć z ludźmi o innej orientacji seksualnej. Osobiście naprawdę nie obchodzi mnie co robi dwóch facetów w jednej sypialni, choć poprzedni akapit mógłby sugerować co innego - chciałem nim tylko wyrazić swój mały "niesmak", ale nie wrogość czy jakiś otwarty sprzeciw. W końcu jako chrześcijanin staram się tolerować każdego człowieka.

Mimo to uważam że, jak wszystko, także homoseksualizm powinien mieć jakieś granice. Drobnym przegięciem uważam już małżeństwa gejów i lesbijek, i to głównie za samą nazwę. Niech się to nazywa "związek" czy jakoś inaczej, ale nie małżeństwo, które jak sama nazwa wskazuje, jest związkiem męża i żony.

Natomiast stanowcze nie mówię adopcji. Przede wszystkim dla dobra dziecka.

Moim zdaniem to niesprawiedliwe wogóle bronić ludziom szczęścia.

Zwróciłaś uwagę na dosyć istotną rzecz. Dziecko w związu homoseksualnym może stać się środkiem do osiągnięcia szczęścia, do samozaspokojenia. W takiej sytuacji traktuje się je prawie na równi z nowym samochodem czy lodówką. Jak takie dziecko będzie odkrywało prawdę o seksualności? Przecież w każdej książce jest narysowany pan i pani. Czy więc ze mną jest coś nie tak? Skąd ja się wziąłem? Dlaczego moi rodzice są inni niż moich kolegów? To pewnie ułamek pytań, jakie będzie nękać "potomstwo" dwóch tatusió czy dwóch mam. Jeśli większość młodzieży ciężko znosi okres dojrzewania, to co będzie z młodzieżą wychowaną przez homoseksualistów? Naprawdę, ciekawska, spójrz na tą sytuację nie od strony potencjalnych "rodziców" (broń Boże!) a od samego dziecka, które powinno być tutaj głównym zainteresowanym. Ponadto uważam, że jeśli ktoś chce odchodzić od natury i ogólnie przyjętych standartów, to niech ponosi za to jakąś cenę.

[zajavka]

Brawo, Luki. Popieram całkowicie.
Kiedyś oglądałam film o jakiejś rosyjskiej lesbijce, będącej w związkuz kobietą, która pragnęła dziecka. Była tak zdeterminowana, że pobrała nasienie od dawnego chłopaka i tak dalej. Zaszła w ciąże. A ja siedząc przed telewizorem byłam zniesmaczona,bo jej staranie przypominały mi właśnie staranie o jakiś cholernie drogi samochód.[/quote]

[Graalion]

No dobrze - jaka jest różnica?

Jaka jest różnica między gwałconym dzieckiem a kimś kogo ogarnia niesmak na widok całujących się facetów? Naprawde muszę komentować?

[{o}]

Dziecku jest przyjemniej... Tylko, że wmawia mu się, że to jest złe i później ma z tym problemy.

[Graalion]

Dziecku jest przyjemniej

No comments

[ciekawska_osoba]

No dobrze - a jakie inne zjawisko proponujesz? Niech będzie ten światłowstręt. Sugerujesz może, iż nie należy tego leczyć, tylko pogrążyć się w ciemności nocy, żyjąc niczym nietoperz?

Nie tylko nalezy ale i trzeba leczyć. Ale jak dotąd nie znaleziono na to lekarstwa. I tylko dlatego taka rodzina ma być wyszydzana? Poza tym nie sugerowałam wcale, ze nie nalezy tej choroby leczyć, przytoczyłam tylko przypadek ludzkiej głupoty, ich reakcji na coś czego nei znają, czego sie boją chcoiaż dla nich samych to nieszkodliwe - to raczej tragedia dla rodziny ludzi dotkniętych tą chorobą. I raczej nalezałoby ich wspierać i pomagać a nie piętnować......

Ja nikogo jeszcze nie potępiłem. Ale zaskoczę cię. Tak - uważam, że taka decyzja jest zła. Nie powinno się wychowywać dziecka w niepełnej rodzinie.

Twoje prawo miec takie zdanie..........

]to powiedział? Oni sami. Ci którzy chcą - szukają. Reszta nie szuka, bo jest świadoma tego, iż się do małżeństwa nie nadaje. To można określić - dzięki czemuś takiemu, jak narzeczeństwo. No tak - tylko w dzisiejszych czasach często jest to tylko jakaś formalność, czy 'przeszkoda' przed ślubem.

Właśnie o tym piszę, ci co nie szukają wiedzą, ze nie nadają się - i dlatego są szczęśliwsi nie będąc w związku małżeńskim. Bo gdyby nie byli szczęśliwi pewnie wtedy należeli by do pierwszej grupy - tych poszukujących - chcących. I ich się nei uszczęśliwa na siłę. Jeśli chcą robią coś dla siebie - tak właśnie postępują homoseksualiści, czy naprawdę tak trudno to zrozumieć?

Między cierpieniem a bulwersacją jest chyba jednak pewna różnica . Chyba oczywiste jest, że coś do czego dochodzi między dwojgiem dorosłych ludzi różni się nieco moralnie od czegoś pomiędzy dorosłym a dzieckiem.

Dokładnie Graalion, uważam podobnie.

A teraz porównujesz homoseksualizm do choroby? Co następne, filatelistyka?

Za niedługo dojdziemy w swoich rozważaniach do tego, że rónież ludzie uzależnieni od komputera czy pracocholicy to dziwne twory, któym powinno się zabronić tego czy tamtego tylko dlatego, ze są inni. Idąc dalej tym tropem okazuje się, że nie ma normalnych ludzi!!

(...)Zwróciłaś uwagę na dosyć istotną rzecz. Dziecko w związu homoseksualnym może stać się środkiem do osiągnięcia szczęścia, do samozaspokojenia. W takiej sytuacji traktuje się je prawie na równi z nowym samochodem czy lodówką.

Luki ale popatrz na to z tej strony. W tzw normalnych związakch dziecko również niekiedy traktowane jest jak przedmiot, coś czym można się pochwalić, albo staje się kartą przetargową między walczącymi rodzicami. Czy taka sytuacjia nie wywoła w jego psychice zmian tylko dlatego, że to "normala" rodzina? Moim zdaniem nie ma znaczenia czy to dwoje tatusiów czy tatuś i mama - jeśli rodzice przedmiotowo traktuja dziecko ono jednakowoz cierpi.

Jak takie dziecko będzie odkrywało prawdę o seksualności? Przecież w każdej książce jest narysowany pan i pani. Czy więc ze mną jest coś nie tak? Skąd ja się wziąłem? Dlaczego moi rodzice są inni niż moich kolegów? To pewnie ułamek pytań, jakie będzie nękać "potomstwo" dwóch tatusió czy dwóch mam.

A wiesz teraz cię zaskoczę - wiele dzieci w heteroseksualnych rodzinach zadaje sobie takie pytania. To całkiem naturalne, ze poszukujemy siebie, swojej tożsamości. A czy naprawdę dziecko wychowywane w homoseksualnej rodzinie nie wiedziałoby, że to inna rodzina? Zaciekawiło mnie zdanie Dlaczego moi rodzice są inni niż moich kolegów?" W każdej rodzinie się rozmawia, nie sadzę by dziecko było nie wiedziało dlaczego - uważam, że rodzice wyjaśnili by mu co i jak. Zresztą w dzisiejszych czasach dzieci szybciej dowiadują się o TYCH sprawach niz to było jeszcze 10 lat temu.

Naprawdę, ciekawska, spójrz na tą sytuację nie od strony potencjalnych "rodziców" (broń Boże!) a od samego dziecka, które powinno być tutaj głównym zainteresowanym. Ponadto uważam, że jeśli ktoś chce odchodzić od natury i ogólnie przyjętych standartów, to niech ponosi za to jakąś cenę.

Dlaczego ktoś chce odchodzić od natury? To zdanie nie ma deczko sensu. Przecież homoseksualista nie wybiera sobie natury jak juz wcześniej pisałam od tak, od niechcenia, bo mu się znudziło być hetero. On taki jest od zawsze - dla niego homoseksualizm to prawdziwa natura. Dlaczego nie można tego zaakceptować tak jak tego, że ludzie o ciemnej skórze czy zcerwonej to też ludzie, tacy jak biali, również posiadający uczucia?
Poza tym ja właśnie patrzę z dwóch stron na ten problem. Czy naprawdę dla dziecka byłaby to katastrofa? Jak udowodnisz, że posłużę sie słowami {o}?

Dziecku jest przyjemniej... Tylko, że wmawia mu się, że to jest złe i później ma z tym problemy.

I ty jesteś przeciw adopcji przez homoseksualistów? Tym stwierdzeniem właśnie sam obalasz swoja teorię o zakazie!!!!!!!

[{o}]

Ktoś tu chyba nie zauważył, że nie prezentuję mojego poglądu, tylko konsekwencje poglądu tej osoby...

[megi]

Dopiero zauważyłam ten temat więc wypowiem swoje zdanie. Nie mam nic przeciwko legalizacji związków homoseksualnych, ale adopcja dzieci to już inna sprawa. Powracając do słów Osóbki

(...) nie ejst powiedziane, że źle by sie czuło(dziecko). Gdyby od początku było wychowywane przez dwóch tatusiów albo dwie mamusie nie widziałoby w tym nic złego (to społeczeństwo właśnie piętnuje najbardziej), przecież byłoby kochane a to najważniejsze.

uważam, że nie ma racji. Jak dziecko może się dobrze czuć jeżeli dookoła by było wytykane przez wszystkich, jako ten co ma "rodziców" homoseksualisów. Nawet w takim zwykłym, codziennym życiu. PIerwsze co się pytają koledzy w szkole: gdzie pracjue twoja mama i tata. A dziecko co na to: Ja mam tylko DWIE mamy. Zastanówcie się jak na to zareagowałoby otoczenie. Wszyscy rówieśnicy odwróciliby się od niego, bo im rodzice wpajali, że lesbijki i geje są źli. No i jak takie dziecko mogło być szczęsliwe, no może w "gronie rodzinnym" tak, ale poza nim - nie. I według mnie taki stosunek do osób homoseksualnych w najbliższym czsie się nie zmieni.

[Graalion]

Ten argument zaczyna mnie już nużyć

[zajavka]

Może jest i nużący, ale nadal jest faktem. Dopóki nie zmieni się model rodziny Tata, Mama i Dzieci, to, moim zdaniem, adopcja powinna byż zakazana dla homoseksualistów. A na poważniejsze zmiany się nie zanosi.........

[{o}]

A co powiecie na jeszcze inny model rodziny?
Dzieci wychowywane nie przez rodziców, lecz przez dziadków, lub też przez starsze osoby, niekoniecznie z dzeckiem spokrewnione, tworzące grupę 'starszyzny'. Takie rozwiązanie ma same plusy. Po pierwsze - eliminujemy najbardziej absurdalną cechę rodziny tradycyjnej, czyli uczenie młodych osobników życia przez osobniki same o tym życiu niewiele wiedzące. Po drugie - młodzi ludzie mogą poświęcić się jakże popularnej teraz 'karierze', czy 'samorealizacji' - nie mają dylematów - 'rodzina - czy praca'. Otrzymujemy harmonijne życie złożone z czterech etapów: dzieciństwo pod okiem starszyzny; kariera i seks; starszyzna i opieka nad dziećmi (wnukami); emerytowana starszyzna.

[Graalion]

Widzę że naprawdę spodobał ci się ten pomysł. Już raz pamiętam że o nim mówiłeś.
A teraz spójrzmy na to z punktu widzenia dziadków. Najpierw nauka. Później praca. A na starość, zamiast odpocząć, robić to co się zawsze chciało ale nie było czasu, np. podróżować - trzeba się opiekować wnuczętami. Nauczyć ich wszystkiego. Choć od czasu gdy oni byli dziećmi minęłó już lat kilkadziesiąt, więc świat jest zupełnie inny.

[{o}]

Średnia długość życia wzrasta. Jeżeli przyjmiemy, że dzieciństwo to 20 lat, kariera - 30, wychowywanie dzieci - 20, to przechodzimy na emeryturę w wieku 70 lat - zaledwie 5-10 lat później, niż obecnie.

Nie przesadzaj też z tą zupełną innością. Przez 30 lat, zanim się będzie uczyć innych - żyło się w tym zmieniającym świecie i jest się na bieżąco.

[Graalion]

Dzieciństwo - 20, kariera - 30 ... To 50 lat. Za wcześnie na emeryturę, a 50-latek jednocześnie pracujący i opiekujący się dzieckiem ...
Nie przesadzać z innością? Znam nieco światopogląd mojej babci i choć ją kocham, raczej nie chciałbym być przez nią wychowywany. Za to na pewno mielibyśmy bardzo religijną młodzież. Chociaż ... okres buntu, charakterystyczny dla nastolatków, mógłby zadziałać wręcz przeciwnie.
A czy ci starsi poradziliby sobie z takim rozwydrzonym dzieckiem/nastolatkiem? Jak by nie było wiek robi swoje ...
70 lat ... Czy średnia życia w polsce nie wynosi sześćdziesiąt z kawałkiem?

[zajavka]

Moja babka od bioli powiedziała wczoraj na lekcji, że gdyby nie wrodzona skłonność do rozpieszczania wnuków , to dziadkowie byli by lepszymi opiekunami dzieci niż ich rodzice....... .....ale ja nie jestem tego taka pewna...

[luki]

{o}, uwierz mi, że dziadkowie nie są dobrymi rodzicami. W mojej rodzinie jest przypadek, gdy różnica pomiędzy dwoma kolejnymi dziećmi wynosi aż 14 lat. I te drugie, młodsze dziecko, które teraz już jest całkiem dorosłe (bodajże z 23 lata) wyraźnie różni się od pierwszego. Po pierwsze mimo mocno dorosłego wieku mieszka nadal ze swoimi rodzicami i jest od nich całkowicie zależne, także finansowo. Niezbyt pali się do roboty, no bo przecież pełen wikt i opierunek będzie mieć. Czyli mimo pełnoletności nie jest do końca samodzielne. Dlaczego tak się stało? Otóż jego rodzice traktowali go jak pół wnuczka = rozpieszczanie, nadopiekuńczość, pozwalanie na wiele rzeczy itp. Zresztą chyba każdy z nas widział różnice z jaką traktowali nas rodzice i dziadkowie. Człowiek wychowany przez dziadków nigdy w pełni nie doświadczy trudów życia, nie napracuje się, nie nauczy się odpowiedzialności. Wiek robi swoje, dobrymi rodzicami jest się tylko w pewnym wieku, później można być już tylko dobrymi dziadkami. Matka natura wiedziała co robi umożliwiając nam macierzyństwo w wieku 20-paru lat.

[{o}]

Jednak dziadkowie rozpieszczają swoich wnuczków, gdyż są dziadkami - uzupełnieniem rodziny, a nie jej podstawą. Skąd wiesz, że zachowywaliby się tak samo, gdyby pełnili rolę rodziców i w dodatku byli do swojego zadania dobrze przygotowani?

I jeszcze jedna sprawa - czy owe rozpieszczanie nie jest przypadkiem próbą dania wnukom tego, czego nie dało się synom i córkom i czego się żałuje? Jeśli tak - nie będzie tego problemu, w przypadku, gdy dziadek będzie zajmował się opieką poraz pierwszy, a nie drugi.

[Graalion]

Rodzice mają w pewnym stopniu wybór jeśli chodzi o poczęcie dziecka. Dziadkowie nie mają tego luksusu - matka urodzi, a ty się martw